"armağan almaya gitsinler diye bekliyordu. Hava çok soğuktu, ama Alba kışın bahçeyi severdi. Ellerini hohladı, kulaklarını ko rumak için paltosunun yakasını kaldırdı. Durduğu yerden kitap lığın penceresini görebiliyordu. İçerde dedesi bir adamla konuş maktaydı. Cam buğulu olmasına karşın Alba polis üniformasını seçti ve dedesinin yanında polis ne arıyor diye merak etti. Bu adam, sırtı pencereye dönük, bir sandalyenin ucuna ilişmiş, bir kurşun asker gibi acınası, dimdik oturuyordu. Alba bir süre on ları seyretti, sonra dayısının neredeyse geleceğini kestirerek bah çenin öbür yanındaki harap kameriyeye doğru yürüdü. Isınmak için ellerini ovuşturarak taş sıranın üstüne düşmüş olan ıslak yaprakları itti, oturup beklemeye başladı. Az sonra Esteban Garda evden çıkıp bahçe kapısına doğru giderken ona orada rastladı. Onu görünce birdenbire durdu. Dört bir yanına bakındı, bir an duraksadı sonra yaklaştı. "Beni hatırlıyor musun?" diye sordu. Alba ne diyeceğini bilemeyerek, "Y oo ... " diye mırıldandı. "Ben Esteban Garda. Tres Marfas'da karşılaşmıştık." Alba ezbere gülümsedi. Bu adam kötü birtakım anıları eşe ler gibiydi. Gözlerinde tedirgin edici bir şey vardı, ama Alba ne den olduğunu bilemiyordu. Garda yaprakları eliyle İterek onun yanına oturdu, öyle yakın ki bacakları birbirine değiyordu. Garda, "Bu bahçe ormana dönmüş," dedi ve Alba onun so luğunu teninde hissetti. Garda başındaki polis kasketini çıkardı ve kız onun saçlarının saç toniğiyle yağlanmış, kısa ve dik oldu ğunu gördü. Birden Garda onun omzunu tuttu. Bu davranıştaki laubalilikle afallayan kız bir an donup kaldı, ama sonra çarçabuk kendini geri çekerek onun elinden kurtulmak için silkindi. Poli sin eli onun omzunu sıkıyor, parmakları paltosunun kalın kuma şını delip geçmek ister gibi bastırıyordu. Alba kalbinin motor gi bi çarptığını, yanaklarına kan bastığını hissetti. Garda onun kulağına, "Büyümüşsün, Alba," diye fısıldadı. "Neredeyse kadın olmuşsun artık." Alba duraksayarak, "On dört yaşındayım," dedi. "Bu gün yaş günüm." Esteban Garda ağzını eğri bir gülüşle çarpıtarak, "Öyleyse benim de sana hediyem var," dedi." (Isabel Allende – Ruhlar Evi)
Türkçe,İsabel Allende,Ruhlar Evi, bayramcigerli.blogspot.com,
Roman ve Hikayeler,Bayram Cigerli,
Kayıtlar
0 Yorumlar