Alba, Amandanin olduğunu Miguel'e anlatır ve kampta nasıl gotouruldugunu mahkum kadınlar ile neler yaptıklarını anlatir

adını duymadığına yemin etti, bu da bana yaşamayı sürdüre­ bilmem için yürek verdi. Gene de arada ruhsal çöküntünün ka­ ranlık kuyusuna düşüp, ölmeyi ne çok istediğim tekerlemesini tutturmuyor değildim. Bana Amanda'yı anlatan da Rojas oldu. Amanda'yı da benimle hemen hemen aynı zamanda tutuklamış­ lardı. Buraya getirdikleri zaman artık Rojas'ın ona yardım için elinden gelen hiçbir şey yokmuş. Amanda kardeşini ele verme­ den ölerek yıllar önce, onu okula ilk götürdüğü gün vermiş oldu­ ğu söze bağlı kalını§. Tek avuntumuz §U ki Amanda onların İste­ diğinden çok daha çabuk ölmü§tü, çünkü uyu§turucuların etki­ siyle ve Jaime'nin ölümünden duyduğu sınırsız kahır yüzünden çok zayıf dü§mܧ durumdaydı. Rojas ateşim düşüp elim iyileşmeye başlayıncaya kadar baktı bana; zamanla kendime geldim, ondan sonra da onun beni kli­ nikte alıkoymak için hiçbir özürü kalmadı. Gene de korktuğum gibi Esteban Garcfa'ya yollamadılar beni. Sanırım şu incili hanı­ mın hayırlı etkisi i§te bu sırada kendini göstermiş olsa gerek, ha­ ni hayatımı kurtardığı için dedemle teşekküre gittiğimiz şu ha­ nım. Geceleyin yanıma dört adam geldi. Rojas beni uyandırdı, giyinmeme yardım etti ve bana iyi şanslar diledi. Minnetle öp­ tüm onu. Kapıda bana, "Güle güle, küçüğüm! Sargını sık sık değݧtİr, ıslanmasın. Ateş geri gelirse gene mikrop almı§sın demektir," dedi. Beni dar bir hücreye aldılar. Gecenin arta kalan yanını bura­ da, sandalye üstünde geçirdim. Ertesi gün kadınlar için bir topla­ ma kampına götürüldüm. Gözümün bağını ilk açtıkları dakikayı hiç unutmayacağım: güneşli, dörtkö§e bir avludaydım ve çevremi saran kadınlar Sevinç Kasidesi'ni söylüyorlardı, salt benim için. Arkadaşım Ana Diaz da aralarındaydı, koştu, kucakladı beni. Ka­ dınlar beni hemencecik dar bir demir karyolaya yatırdılar ve bu­ radaki kurallarla benim üstüme dü§en sorumlulukları anlattılar. "İyileşene kadar çamaşır, dikiş yapmak zorunda değilsin ama çocukların bakımında yardımcı olacaksın," diye karar ver­ mi§lerdi. Cehenneme bir ölçüde dirençle kar§ı koymayı başarmıştım, gelgelelim bunca desteği görünce unufak oldum. En ufak bir şef­ kat belirtisi gördüm mü hemen bir ağlama krizine tutuluyor­ dum. Geceyi gözümü kırpmadan geçirdim. Bunca kadının yakın432" (Isabel Allende – Ruhlar Evi)

Türkçe,İsabel Allende,Ruhlar Evi, bayramcigerli.blogspot.com,
Roman ve Hikayeler,Bayram Cigerli,