Sonsöz Dedem dün gece öldü. Korktuğu gibi köpekler misali değil de huzur içinde, kollarımda öldü. En sonunda Clara'yla, arada da Rosa'yla karıştırmaya başladı beni; gelgelelim ıstırapsız, kahırsız öldü, aklı her zamankinden daha iyi işliyordu, bilinci yerinde, içi rahattı. Şimdi o dalgasız mavi deniz üstündeki yelkenlide yatı yor, dingin ve gülümser, ben de bir zamanlar ninemin olan sarı ağaç masada bunu yazıyorum. Güneş içeri girsin de odayı şenlen dirsin diye mavi ipek perdeleri açtım. Pencere önünde asılan an tika kafeste yeni bir kanarya şakımakta ve odanın orta yerinden Barrabas'ın cam gözü bana dikili duruyor. Dedem anlatmıştı. Clara'yı sevindirmek için Barrabas'ın postunu yere serdiği gün Clara nasıl düşüp bayılmış. İkimiz de bodruma inip zavallı koca Barrabas'ı aramaya karar vermiştik. Bunca zaman geçmiş olması na, bunca ihmale karşın o açıklanması olanaksız biyolojik yapı sıyla hala sapasağlam duran Barrabas'ı yukarı çıkartmış ve dede min yarım yüzyıl önce ömründe en sevdiği kadına bir saygı ve bağlılık jesti olarak serdiği yere sermiştik gene. "Burada bırakalım onu," demişti dedem. "Eskiden beri bura da durması gerekirdi." Eve pırıl pırıl bir kış sabahında, uyuz bir atın çektiği bir ara bayla döndüm. İki yandaki yüzyıllık kestane ağaçları ve soylu konaklarıyla sokağımız böylesi gösterişsiz bir taşıt aracına hiç uymayan bir dekor yaratıyordu, ne var ki araba dedemin evinin önünde durunca pek güzel uyum sağladı. Köşedeki büyük ev anımsadığımdan da eski ve acıklı duruyordu, mimari tuhaflıkları, özentili Fransız stili ve hastalıklı sarmaşıklarla kaplanmış cephe siyle. Bahçe birbirine girmiş yaban otlarıyla doluydu ve panjurla rın hemen hepsi rezelerinden oynamış, sarkmıştı. Bahçe kapısı her zamanki gibi açık duruyordu. Kapı zilini çaldım; biraz sonra bir çift sandaletin hışırtısı yaklaştı ve daha önce hiç görmemiş olduğum" (Isabel Allende – Ruhlar Evi)
Türkçe,İsabel Allende,Ruhlar Evi, bayramcigerli.blogspot.com,
Roman ve Hikayeler,Bayram Cigerli,
Kayıtlar
0 Yorumlar