Terör Darbe günü güneş parlıyordu: yeni yeni kıpırdanmaya baş lamış olan ürkek ilkbahar mevsiminde henüz pek seyrek görülen bir olay. Jaime hemen hemen sabaha değin çalışmıştı, sabahın sa at ikisinde ancak iki saatlik bir uykuyla ayakta duruyordu. Tele fonun ziliyle uyandı. Sesi belli belirsiz telaşlı olan bir sekreter onun bütün uykusunu dağıttı. Kız, Başkanlık Sarayından telefon ediyor ve ona bir an önce buraya gelmesinin istendiğini bildiri yordu. Hayır, Başkan hasta değildi. Yok, neler olup bittiğini kendisi de kesin bilmiyordu, ona Başkanın bütün doktorlarını çağırması söylenmişti yalnızca. Jaime uyurgezerler gibi giyindi, otomobiline binince mesleğinden ötürü her hafta biraz benzin hakkı olduğuna şükretti yoksa bisikletle gitmesi gerekecekti. Sa raya saat sekizde vardı ve o büyük alanın tümden boş olduğunu ve bahçe kapısında büyük bir bölük asker durduğunu görünce şaşırdı. Askerler miğfer ve tabancalarıyla tam donanımlıydılar. Jaime onların kendisine durmayıp geçsin diye işaret verdiklerini görmeyerek arabasını park etti. İner inmez kuşatıldı. "Bu da nesi, compaiieros? " diye gülümsedi. "Devam et. Burada duramazsın. Trafiğe kapalı," diye bir su bay konut verdi. Jaime "Özür dilerim ama Başkan'ın ofisinden telefon al dım," diyerek kimliğini gösterdi. "Ben doktorum." Onu Başkanlık Sarayının, önünde bir grup muhafızın nöbet beklediği ağır ahşap kapısına götürdüler. İçeri aldılar. Binanın içinde gemi falan batmış gibi bir kargaşa vardı. Görevliler deniz tutmuş fareler gibi merdivenlerde aşağı yukarı koşuşmakta, eşya yığarak en yakınlarına tabanca dağıtmaktaydılar. Başkan Ja ime'yi karşılamaya geldi. Başına, sırtındaki şık spor takım ve aya ğındaki İtalyan ayakkabılarıyla çelişen bir savaş miğferi geçirmiş ti. Olağanüstü birşeylerin olup bittiğini Jaime o zaman kavradı." (Isabel Allende – Ruhlar Evi)
Türkçe,İsabel Allende,Ruhlar Evi, bayramcigerli.blogspot.com,
Roman ve Hikayeler,Bayram Cigerli,
Kayıtlar
0 Yorumlar